(Dutch version below)
Dear Minister Weyts ,
I am writing you regarding the Decree on basic education , Chapter 4 Pupils in primary education, Section 1 Admission requirements, Subsection B Admission requirements for primary education.
It states in paragraph 4 that a pupil who turns 15 before 1 January of the current school year can no longer be admitted to primary education.
Well, dear minister Weyts , my name is Jerom Vervaeke and I’m 14 years old. On January 8th of 2020 , I will be turning 15 and I have been diagnosed with the extremely rare Kabuki Syndrome. A genetic disorder that causes both my physical and mental development to be extremely delayed.
You have probably guessed it based on my introduction, but next school year I have to “leave” my school and I have to transfer to secondary education. Or as the dear lady of the CLB so eloquently put it: “the law is the law”.
I understand more than anyone that “doing the right thing for everyone” is an impossible task and a legislative framework is always a difficult balancing act in creating a fair solution for all citizens of the country or, in this case, the Flemish Community .
But it strikes me that there is still some subtle room for improvement in the legislative framework of our educational system which falls under your responsibilities today. It would be unjust and proof of civil nonchalance, for all my fellow sufferers, if I didn’t point this out to you.
Indeed, there are certain children, who unfortunately cannot be put into an age box. Genetic abnormalities, such as the one I have been blessed with, is only one of the possible causes for this situation. This abnormality ensures that, except for my Gregorian age of almost 15, I neither physically nor mentally meet any of the objective criteria that make a 15 year old a 15 year old.
Recent bone scans have shown that I have a bone age of 12 years and a mental age of somewhere between 2 to 3 years. You have presumably realized already that I am writing you this letter through my father, who has the honor and pleasure of being my voice in this matter.
You surely understand I’m in a very special situation today and I’m very wary of my prospects for next school year. The idea that I will have to continue my federal compulsory education in an environment with children who are quite a bit larger than myself is a source of great fear for me and my family.
The start of primary education was a huge step for me and it took a few years before I felt completely at home in my class. I am incredibly fortunate that in recent years I have ended up in a fantastic class with a teacher who knows me through and through, almost as good as my own parents and then I remain modest.
The admission conditions in the Education Decree, however, are clear and leave no room for interpretation today. As a result, many children in Flanders, who are, just like me, physically and mentally a lot younger, are torn from their trusted environments.
I once heard the saying that people are like wine, they have to mature. But some people, just like wine, mature a bit slower than others. Many say that changing, a good wine that needs a little more time to mature, to a different cask, is a deadly sin. So please let us try not to commit the same sin with children in my situation, and let us try to put some nuance on the determination of the 15 years in the article mentioned above.
That is why I am taking the liberty to ask you to have this article reviewed and to include the nuance that, for children with disabilities, the medical age can be used instead of the actual age in years. If it is not for me, seen the urgency of my situation, then at least for all other children who will be in my shoes tomorrow.
I thank you sincerely for reading my request and hope to have least met my civic duty and maybe, just a little, I might have inspired you to ask your team of specialists to study the feasibility of my request.
With sincere regards,
Jerom Vervaeke through Jelle Vervaeke, my dad.
Beste minister Weyts,
Ik schrijf u even aan met betrekking tot het Decreet basisonderwijs, Hoofdstuk 4 Leerlingen in het basisonderwijs, Afdeling 1 Toelatingsvoorwaarden, Onderafdeling B Toelatingsvoorwaarden tot het lager onderwijs.
Daarin staat in paragraaf 4 dat een leerling die 15 jaar wordt vóór 1 januari van het lopende schooljaar, niet meer kan toegelaten worden tot het lager onderwijs.
Wel, beste minister Weyts, mijn naam is Jerom Vervaeke en ik ben 14 jaar oud. Op 8 januari 2020 word ik 15 en ik leid aan het uiterst zeldzame Kabuki Syndroom. Een genetische afwijking waardoor zowel mijn fysieke als mijn mentale ontwikkeling bijzonder vertraagd zijn.
U voelt mij vast al komen aan de hand van mijn inleiding, maar volgend schooljaar moet ik dus “verplicht” mijn school verlaten en dien ik naar het secundair onderwijs over te stappen. Of zoals de lieve dame van het CLB het zo mooi wist te verwoorden, “de wet is de wet”.
Ik begrijp als geen ander dat “goed doen voor iedereen” een onmogelijk verhaal is en een wetgevend kader altijd een moeilijke evenwichtsoefening is in het creëren van een evenwichtige oplossing voor alle burgers van land of, in dit geval, de Vlaamse Gemeenschap.
Het valt mij echter op dat er toch nog wat subtiele ruimte voor verbetering is in ons wetgevend kader waarvoor u vandaag bevoegd bent. Het zou dan ook onrechtvaardig zijn en van burgerlijke nonchalance getuigen, voor al mijn lotgenoten, indien ik u hier niet even zou willen op wijzen.
Er zijn namelijk bepaalde kinderen, die jammer genoeg niet in een leeftijds vakje te duwen zijn. Genetische afwijkingen zoals degene waar ik mee gezegend ben is slechts één van de mogelijke oorzaken hiervan. Deze afwijking zorgt er echter wel voor dat ik, behalve mijn gregoriaanse leeftijd van bijna 15 jaar, noch fysiek, noch mentaal voldoe aan alle andere objectieve criteria die van een 15 jarige een 15 jarige maken.
Recente botscans hebben namelijk uitgewezen dat ik een botleeftijd van 12 jaar heb en een mentale leeftijd van ergens tussen de 2 a 3 jaar. U heeft intussen ook vast al doorzien dat ik u deze brief schrijf bij middels van mijn vader die de eer en het genoegen heeft om in deze zaak mijn stem te mogen zijn.
U begrijpt vast ik in een heel bijzondere situatie zit vandaag waar ik toch met een heel bang hart kijk naar mijn vooruitzichten voor volgende schooljaar. Het idee dat ik mijn federale leerplicht zal moeten verderzetten in een omgeving met kinderen die héél wat groter zijn dan mezelf, boezemt mij en mijn gezin bijzonder veel angst in.
De start van het basisonderwijs was voor mij dan ook een enorme stap en het heeft toch wel een aantal jaren geduurd voor ik mij volledig op mijn plaats voelde in mijn klasje. Ik heb het ongelofelijke geluk dat ik de laatste jaren in een fantastische klas ben terecht gekomen met een juf die mij intussen door en door kent. Bijna even goed als mijn eigen ouders en dan blijf ik nog bescheiden.
De toelatingsvoorwaarden in het onderwijsdecreet zijn echter duidelijk en niet voor interpretatie vatbaar vandaag. Hierdoor worden vele kinderen in Vlaanderen, die net zoals ik fysiek en mentaal een pak jonger zijn, uit hun intussen vertrouwde omgeving gerukt. Dit terwijl we daar eigenlijk helemaal nog niet klaar voor zijn.
Ik hoorde ooit het gezegde dat mensen als wijn zijn, ze moeten rijpen. Maar sommige mensen, net zoals wijn, rijpen wat trager dan andere. Een goede wijn, die iets meer tijd nodig heeft om te rijpen, in een ander vat steken is voor velen een doodzonde. Laat ons dan alstublieft proberen om met kinderen, in mijn situatie, niet diezelfde zonde te begaan en proberen de bepaling van de 15 jaar in bovengenoemde artikel iets beter te nuanceren.
Daarom ben ik zo vrij om u vriendelijk te verzoeken dit bovengenoemde artikel toch eens te laten herbekijken. Door daar de nuance in toe te laten, dat voor kinderen met een beperking, de medische leeftijd kan worden gehanteerd in plaats van de werkelijk leeftijd in jaren. Is het niet meer voor mezelf, gezien de hoogdringendheid van mijn situatie, dan misschien toch voor alle andere kinderen die morgen in mijn schoenen zullen staan.
Ik dank u alvast voor het lezen van mijn vraag en geloof hiermee minstens aan mijn burgerplicht te hebben voldaan. Ik hoop, tenslotte, U een beetje te kunnen hebben inspireren om aan uw team van specialisten te vragen, de haalbaarheid van mijn verzoek te willen bestuderen.
Met oprechte groeten,
Jerom Vervaeke bij monde van Jelle Vervaeke, mijn papa.
1 gedachte over “Letter to minister Ben Weyts”